Recenzja- "Pokolenie Ikea" Piotr C

          Decydując się na lekturę Pokolenie Ikea poprzedzoną zapoznaniem się z tematyką utworu oraz sugerując się opinią czytelników (widocznie się nią nie sugerowałam) spodziewałam się książki stricte psychologicznej. Ku mojemu zdumieniu nie jest to książka psychologiczna jako taka. Jednak z każdą kolejną stroną utwierdziłam się w przekonaniu, iż pierwsza myśl dotycząca książki nie była do końca błędna. Dużą część utworu stanowią opisy relacji międzyludzkich. Jedno jest pewne: Pokolenie Ikea pobudza do refleksji. Skąd zatem tyle negatywnych opinii na temat książki?

           Pokolenie Ikea burzy autorytety. Społeczeństwo etykietuje i ocenia ludzi (udowodniono, że osobom atrakcyjnym, lub innym posiadającym cenione przez nas cechy chętniej przepisujemy kolejne pozytywne cechy np. cechy charakteru). Prawnik- wzór wszelkich cnót. Jako specjalista- inteligentny, błyskotliwy, bystry. W stosunkach damsko-męskich- powściągliwy, nieco wycofany. Druga żona- korporacja- wkrada się do jego codzienności i wyciąga go z życia na co najmniej dziesięć godzin na dobę. Mimo wszelkich staranności przy wykonywaniu obowiązków, przynajmniej raz w miesiącu dostaje od Korporacji w twarz, ot tak (kobiety takie są, przynajmniej raz w miesiącu muszą tupnąć nogą). Prawnik jest człowiekiem wykształconym, prawym, swego rodzaju autorytetem. Dlaczego więc w świecie Pokolenia Ikea grupa prawników postrzegana jest zupełnie inaczej? Każdy z nich popełnia czyny moralnie potępiane przez społeczeństwo (zdrada, seks z  przypadkowymi, nowopoznanymi osobami. Kierują nimi jedynie pobudki hedonistyczne). Wydają się być ludźmi bez uczuć, egoistami. Żyją w świecie manipulacji i obłudy. Śmiem twierdzić, że świat Pokolenia Ikea nie zna słowa „przyjaźń”. Druga żona- korporacja- i awans będą przyczyną rozpadu „przyjaźni na całe życie”. Bohaterowie prowadzą życie „od weekendu do weekendu”. Z jednej strony żyją w ciągłym biegu, a z drugiej strony wciąż na coś czekają. Oczekiwanie na coś upragnionego zabiera im czas „tu i teraz”.

           „Nic szczególnego”- pomyślicie. Powrócę do pytania- skąd zatem tyle negatywnych opinii na temat Pokolenia Ikea? Bez wątpienia książka wywołuje skrajne emocje, jest swego rodzaju prowokacją. Albo się ją pokochało, albo znienawidziło. Przypuszczam, że niewiele osób po przeczytaniu Pokolenia Ikea pozostaje obojętnych na książkę, a neutralna opinia na temat utworu jest czymś niespotykanym. Czym w takim razie wywołana jest aż tak nieprzychylna opinia czytelników? Czas to rozgryźć! Utwór naszpikowany jest wulgaryzmami. Okoliczności łagodzące: Użycie wulgaryzmów jest zamierzonym zabiegiem autora. Posługiwanie się plugawym językiem przez grupę prawników ma na celu walkę z autorytetami. Kolejnym elementem utworu potencjalnie zniechęcającym do niego czytelnika może być przedmiotowe traktowanie kobiet. Sam  fakt, że ktoś traktuję cię jak maszynę do sprawiania przyjemności nie nastraja pozytywnie. Tak czy siak kobiety łatwych obyczajów były, są i  będą. I dopóki dają się tak traktować, dopóty tak traktowane będą. Nie należy jednak tego odbierać osobiście. Ponadto fabuła pozostawia wiele do życzenia. Nie polecam książki osobom oczekującym „czegoś więcej” czyt. niebanalnej fabuły, zaskakujących zwrotów akcji, zawiłych zagadek i łamigłówek. Z drugiej strony, z  czystym sumieniem Pokolenie Ikea mogę polecić osobom poszukującym lekkiej, przyjemnej i  (w zależności od poczucia humoru) zabawnej lektury.