Recenzja- "Dziewczyna z pociągu" Paula Hawkins

           Okrzyknięcie Dziewczyny z pociągu bestsellerem roku 2015 jest wystarczającym powodem do sięgnięcia oraz zagłębienia się w lekturę. Choćby dla ukształtowania własnej opinii na temat książki oraz powzięcia próby zrozumienia czemu zawdzięcza taki sukces. Ja osobiście nie do końca rozumiem fenomen Dziewczyny z pociągu. Przyjmuję, że to raczej kwestia przypadku.

          Dziewczyna z pociągu pozbawiona jest pewnych schematów, co uważam za duży plus. Główna bohaterka nie wzbudza pozytywnych emocji, co wyróżnia ją z grona bohaterów literackich. Rachel jest odpowiednikiem „dziewczyny z ulicy” wzbudzającej postrach wśród dzieci i odrazę wśród osób dorosłych. Emocją towarzyszącą styczności z taką osobą jest wstręt oraz niechęć. Autorka najwidoczniej kierując się zasadą „Nie ważne jak o tobie mówią, ważne by mówili” zastosowała ją do literatury, tak, że w tym przypadku brzmi ona: „Nie ważne jakie cechy przypiszesz bohaterowi literackiemu, dołóż wszelkich starań, by jego postać zapadała w pamięć”. Dobra myśl! Za kolejną zaletę uznałam nutkę zaskoczenia towarzyszącą ujawnieniu się mordercy. Ja osobiście do pewnego momentu nie byłam w stanie określić jego tożsamości. Nieschematyczny wybór bohatera dopuszczającego się morderstwa imponuje. W związku z tym uważam, iż książka spełniła pewne oczekiwania, gdyż jak na dobry thriller czy kryminał przystało pojawiła się pożądana przez czytelnika nutka zaskoczenia, a wysnuwane teorie oraz podejrzenia w wielu przypadkach okazały się być błędne (przypuszczam, że książka była częściowo nieprzewidywalna skoro odniosła taki sukces). Za minus uważam motyw zaniku pamięci, który w moim mniemaniu nie jest spektakularnym rozwiązaniem, a jedynie drogą na skróty. Zastanawiam się, czy nadeszła „moda” na  wątek zaniku pamięci w literaturze. Odnosząc się do literatury współczesnej, motyw ten zawarto także w Inferno Dana Browna, choć to raczej kwestia przypadku. Jednak zagłębienie się w ostatnim czasie w kolejną lekturę o podobnym motywie przewodnim wywołało we mnie lekką irytację. Kolejnym negatywnym aspektem lektury okazała się być dłużącą fabuła utworu, mimo 328 stron książki. Ciągła rutyna pojawiająca się w życiu Rachel zwyczajnie nudzi. Uważam to za największy minus książki, gdyż niezaprzeczalnie zniechęca czytelnika do dalszej lektury. 

          Odwołując się do książki jako do całości mam mieszane uczucia. Z jednej strony otrzymałam fajny thriller z  zaskakującym zakończeniem (choć nie ma co w kółko tego podkreślać, gdyż jeszcze zdąży się okazać, że jest to niebywały wyczyn autora), a z drugiej strony chwilami myślałam nad „przeskoczeniem” kilku kartek w celu uniknięcia popołudniowej drzemki (walczyłam wytrwale i udało mi się powstrzymać zarówno przed jednym jak i przed drugim). Uważam, iż Dziewczyna z Pociągu odniosła największy sukces wśród osób, które zaniżają statystyki przeciętnego czytelnika (bez obrazy!). Zachwyt oraz szok wynikający z  przeczytania Dziewczyny z Pociągu jako jedynej książki w przeciągu roku są jak najbardziej zrozumiałe. „Zaawansowany” czytelnik w związku z oczytaniem oczekuje czegoś więcej. A nie oszukujmy się, Paulę Hawkins od Agathy Christie dzielą lata świetlne. Tak jak wspomniałam na wstępie, książkę warto przeczytać w celu uzyskania własnej opinii na jej temat, a wybór „czytać, czy nie czytać” zostawiam każdemu z  Was.