Recenzja- "Bezcenny" Zygmunt Miłoszewski

           Teodora Szackiego poznałam w pewien deszczowy dzień, a pokochałam od pierwszych stron Uwikłania. Każda kolejna część trylogii sprawiała, iż na myśl o Zygmuncie Miłoszewskim coraz bardziej chciałam uchylić przed nim czoła oraz pogratulować ogromu pracy, którą niezaprzeczalnie wykonał. Ogromu dobrej pracy. Po ponad roku od lektury Gniewu, zdecydowałam, iż sięgnę po kolejną z powieści Miłoszewskiego- Bezcennego. Właściwie kierowała mną ciekawość czy kolejna książka autora zdobędzie moje serce, a ja przepadnę na kilka dni pochłonięta losami Zofii Lorentz. Czy faktycznie tak się stało?

Klimat książki jest bliski klimatowi powieści Dana Browna. Nie mnie oceniać czy to dobrze, czy też nie. Sugerując się sukcesem twórczości Browna oraz jego skalą można uznać to za plus. Ja osobiście jestem znudzona (to chyba za mało powiedziane!) dziełami Browna. Każda kolejna powieść powiela pewne schematy zawarte w poprzednich utworach. Staram się jednak nie przenosić negatywnych spostrzeżeń na temat twórczości Browna na Bezcennego Miłoszewskiego. Klimat książki udziela się, mimo krytycznych momentów  monotonności.

Bezcenny jest powieścią wielowątkową. W powieści odnajdziemy zarówno wątek sensacyjny, historyczny, a nawet wątek miłosny. Te pierwsze dwa są w zasadzie dominujące. Po przeczytaniu utworu odnoszę wrażenie, iż wątek historyczny został wyczerpany. Wyczerpany tzn. niezostawiający miejsca na snucie domysłów. Wątek ten został rozwinięty do tego stopnia, że wszystkie informacje i fakty zawarte w książce układają się w pewną zgrabną i klarowną całość. Wątek miłosny jest poprowadzony tak jak lubię. Jest spójny i  rzeczywisty. Od pierwszych stron Bezcennego podążałam za Zofią Lorentz, aprobowałam jej wybory oraz utożsamiałam się z nimi. W momentach skrajnych, podczas zwrotów akcji zmieniałam razem z Zofią wartę i znów stałyśmy łeb w łeb. Utożsamianie się z  bohaterem literackim oraz współodczuwanie z nim emocji uważam za ogromny plus każdego utworu, także Bezcennego.

Główni bohaterowie mimo, iż różnią się od siebie to w zasadzie są tacy sami. Właściwie każdy z nich ma silny, niezależny charakter. Zaś bohaterów pobocznych jest cała masa. Początkowo irytujące było powracanie do poprzednich stron lektury, by zrozumieć „kto jest kim”. Z czasem zdecydowałam się na utworzenie listy bohaterów Bezcennego, aby nie wertować kartek w tę i we w tę. W okolicach połowy książki byłam na tyle rozeznana wśród bohaterów utworu, że ich lista wcześniej niezbędna, z czasem stała się bezużyteczna. Kreacja Lisy Tolgfors przywiodła mi na myśl Lisabeth Salander. Podobne charaktery bohaterek, w tym przesadna szczerość, podobny fach a nawet zbieżność imion są elementem wspólnym obydwu bohaterek. Nie wykluczam, iż jest to jedynie moje subiektywne odczucie. Jeśli jednak moje myśli zmierzają w dobrym kierunku, muszę przyznać, iż Miłoszewski podąża dobrym tropem. 

Porównując trylogię o prokuratorze Szackim, która zrobiła na mnie kolosalne wrażenie do Bezcennego, przyznaję, iż ta druga pozycja wypadła w stosunku do pierwszej dość blado. Książka jest naprawdę przystępna i interesująca, jednak spodziewałam się czegoś innego. Obawiam się, iż w pewnym stopniu moja ocena spowodowana jest niechęcią do twórczości Browna, a Bezcennemu Miłoszewskiego do Browna niedaleko. Mimo wszelkiego uznania dla wiedzy, twórczości i pracy Miłoszewskiego książka nie do końca do mnie przemawia. Jednak szczerze polecam Bezcennego wszystkim wielbicielom Zygmunta Miłoszewskiego, by zaznajomić się z piórem mistrza w nieco innym wydaniu oraz miłośnikom Dana Browna, którzy odnajdą w Bezcennym element twórczości amerykańskiego pisarza.