Recenzja- "Czarna bezgwiezdna noc" Stephen King

          Nadeszła wiosna a z nią ochota na pewną odmianę. Odmianę, która w zasadzie z wiosną i jej klimatem ma niewiele wspólnego. Horror. Z rzadka decyduję się na lektury z tego gatunku, a jeśli jednak to oczekuję naprawdę mocnej historii. I chciałoby się powiedzieć- „Dobra robota Stephen, oczekiwany efekt został osiągnięty: mam dość horrorów na kolejny rok!”. Sęk w tym, iż nie potrafię określić czy takie stwierdzenie padające z moich ust po lekturze Czarnej bezgwiezdnej nocy nie mijałoby się z prawdą.

          Czarna Bezgwiezdna Noc to zbiór opowiadań. Najnowsze wydanie książki zawiera dodatkowe, niebywale krótkie opowiadanie. Przez pewien czas zastanawiałam się czy rozbicie książki na odrębne opowiadania i przeanalizowanie w recenzji każdego z nich byłoby dobrym pomysłem. Naszła mnie jednak obawa (chyba nawet dość trafna), iż w ten sposób zdradzę zbyt wiele. A takiego ryzyka się nie podejmę. 

          Zacznę od tego, iż klimat książki udziela się czytelnikowi. Wystarczy podać Kingowi dłoń, by zabrał czytelnika w podróż po najmroczniejszych zakamarkach swojej wyobraźni. Mnie osobiście udzieliło się uczucie ciężkiego żołądka, co będąc świadomą swojego ciała podczas lektury interpretuję jako dobry znak. Książka w jakimś stopniu się sprawdziła. Na dobrą sprawę każde z opowiadań mogłoby stanowić odrębną książkę, gdyby nieco rozbudować fabułę każdego z nich. Jednak umieszczenie pięciu (w poprzednim wydaniu czterech) opowiadań w jednej książce nie jest przypadkowym, nieprzemyślanym zabiegiem autora. Przypuszczam, iż King obrał sobie na cel potwierdzenie tezy, iż „morderstwo morderstwu jest nierówne”. Świadczą o tym przytoczone zupełnie odmienne motywy czynu zabronionego. Ponadto autor w pewnym stopniu skupił się na psychice oprawcy, która wraz z popełnieniem mordu zaczyna płatać figle (o ile można przyjąć, że do momentu popełnienia morderstwa nie dawała znaków potwierdzających szaleństwo). Podwójna tożsamość mordercy jest nieodłącznym elementem zbrodni. King stara się udowodnić, iż w każdym z nas ukrywa się szaleniec, który za sprawą sprzyjających temu okoliczności ujawni się. Fakt, iż dane okoliczności są nam obce nie oznacza, iż jesteśmy niezdolni do popełnienia morderstwa. Wystarczy impuls. 

          Historie zawarte w czterech z opowiadań mogłyby zostać użyte jako materiał do wieczornych „Wiadomości”. Nie różnią się zbytnio od historii jakie serwuje nam otaczający świat. Nie mam tego za złe Kingowi oraz nie piszę tego ze złym zamiarem. Po prostu jedno z opowiadań wyróżnia się na tle pozostałych. Autor stworzył lekko fantastyczną historię, która jak przystało na fantastykę nie jest zbyt dosłowna, ale nie trzeba nadto wysilać swoich szarych komórek, aby zrozumieć jaki był zamysł Kinga. Zdarza się, iż nasze decyzje wpływają na życie innych ludzi. Pozorna świadomość bohatera, iż działa na niekorzyść drugiego człowieka nie stanowiła przeszkody dla podjęcia walki o własne szczęście. 

           Ponadto utwór zawiera „Posłowie”, czyli wzmiankę samego autora odnośnie utworu. King dzieli się z czytelnikiem inspiracją do napisania Czarnej bezgwiezdnej nocy. Książka w znacznym stopniu jest wynikiem obserwacji oraz doświadczeń autora. Fabuła utworu nie jest jedynie wytworem wyobraźni twórcy. I w tym momencie odczułam pewnego rodzaju zawód, gdyż wolałam żyć w przekonaniu iż każde z opowiadań oraz jego klimat jest jedynie zasługą bezgranicznej wyobraźni autora, nie zaś opisem obserwowanych miejsc i osób oraz przypisaniu im historii o mrocznej naturze człowieka. Dobry interes to opowiadanie w którym bezsprzecznie King zaserwował największy popis. Świat fantastyki ukazany przez autora w pewnym stopniu mi zaimponował. Bezsprzecznie odbiega od świata realnego, więc przyjęłam, iż utworzenie fabuły Dobrego Interesu kosztowało Kinga dłuższych niż zazwyczaj spacerów po czarnych labiryntach swojej imaginacji. 

          Czarna bezgwiezdna noc to horror w trochę innym wydaniu. Przedstawienie kilku historii oraz motywów popełnienia morderstwa daje czytelnikowi szerszy wgląd na sprawę. Zestawienie ze sobą kilku opowiadań pobudza czytelnika do refleksji nad światem oraz zmusza czytelnika do postawienia się za lub przeciw tezie, iż „morderstwo jest morderstwu nierówne”. Obniżenie oceny Czarnej bezgwiezdnej nocy ze względu na inspirację Kinga i  zaryzykuję stwierdzenie- drodze na łatwiznę- byłoby obrazą dla twórczości autora. Wszakże ilu autorów w swoich książkach w znacznej części inspiruje się historiami innych osób, ale bez wiedzy na ten temat przypisuję w ciemno sukces ich niebywałemu talentowi oraz tworzeniu historii w oparciu o jedynie własną imaginację. Oceniając efekt finalny mogę powiedzieć, iż książka jest dobra. W grupie docelowej odbiorców nie można pominąć miłośników twórczości Stephena Kinga oraz horroru. Czarną bezgwiezdną noc polecam także czytelnikom, którzy potrzebują odmiany ukierunkowanej na nieco mroczniejsze historie niż te do których zwykli sięgać na co dzień.