Recenzja- "Mistrz" Katarzyna Michalak

           Za każdym razem, gdy sięgam po utwory literatury polskiej mam mieszane uczucia. Już jakiś czas temu w moim umyśle została zasiana myśl, iż współczesna literatura polska pozostawia wiele do życzenia. I w momencie, gdy wczytuję się w recenzje oraz wszelkie (pochlebne) opinie na temat Mistrza Katarzyny Michalak, myślę- „oho, czuję, iż ta książka odmieni moje spojrzenie na rodzimą literaturę!”. Czy oby na pewno? 

           Recenzując książki, dokładam staranności, by na tyle na ile to możliwe stworzyć recenzję obiektywną (czy to nie jest oksymoron?!). Owy obiektywizm polega na wskazaniu mocnych oraz słabych stron utworu według mojej własnej oceny. I tutaj pojawia się problem, wszakże ciężko mi w tym momencie wskazać pozytywne aspekty Mistrza. Przyznaję, iż początek utworu mnie zaintrygował. Jednak z każdą kolejną stroną utwierdzałam się w przekonaniu, iż Katarzyna Michalak jest tytułowym mistrzem, gdyż doprawdy mistrzowsko spartoliła książkę. Mistrza odbieram jako polską odpowiedź na Pięćdziesiąt twarzy Greya (którego nie będzie dane mi publicznie zbluzgać, gdyż wytrwałam w lekturze do około setnej strony). Mimo, iż od zakończenia lektury minęło kilka dni, nadal nie potrafię wskazać do kogo książka jest adresowana. Występuje bowiem pewna sprzeczność: fabuła powieści jest przesadnie infantylna. Z pewnością grono odbiorców mogłabym określić jako młodzież, gdyby nie fakt, iż książka zawiera opisy erotyczne, przez co ciężko mi zidentyfikować adresata utworu. W ostatecznym rozrachunku zdecydowałam, że książka może przemówić co najwyżej do młodzieży wchodzącej w pełnoletność (pod warunkiem, że po zasłyszeniu przez młodzika słowa „penis” na jego policzkach nie dominuje już kolor dojrzałej wiśni!). Osobiście uwielbiam, gdy autor balansuje na granicy dobrego smaku, której ostatecznie nie przekracza. Katarzyna Michalak nie zbliża się do tej granicy. Wydaje się, że ostrożnie dobiera słowa. Miejsca intymne kobiety określa mianem „ciepła”, jak gdyby bała się użyć bardziej dosadnego słownictwa. Nie podoba mi się ten brak bezpośredniości w  książce określanej jako „sensacyjna powieść, pełna erotyzmu i namiętnych scen (…)”. Ponadto Mistrz swą fabułą przypomina telenowelę brazylijską. Bohaterowie są idealni, bez skazy, miejsca i widoki zapierają dech w piersi, a ogólnie rzecz biorąc możliwości i szanse są nieograniczone. Wracając do postaci, w moim mniemaniu są przerysowane. W powieści nie mogło zabraknąć miejsca dla marnego wątku: wielka miłość zagubionej, szarej myszki oraz niebezpiecznego (mimo to doskonałego pod każdym względem) pociągającego typa. Nie muszę chyba dodawać, iż motyw przewodni uznałam za kolejny minus powieści. Mistrz nie przysporzył mi większych nieprzyjemności w lekturze. Mimo, to nie mogę uznać, iż lektura sprawiła mi przyjemność . Myślę, że głównym tego powodem była bezrefleksyjna fabuła. Jednak w powieści o dziwo zabrakło happy endu, co w tym przypadku uznaję za plus. „I żyli długo i szczęśliwie” przelałoby czarę goryczy, tak, że uznałabym „Mistrza” za gniota wszech czasów (ciężko, by jakakolwiek książka przebiła Pięćdziesiąt twarzy Greya).

           Mistrza polecam miłośnikom Pięćdziesięciu twarzy Greya. Myślę, iż spokojnie odnajdą się w tym klimacie. A ja sama nauczyłam się, by nie oceniać książki po okładce (i to dosłownie!), gdyż piękno, tajemnicę i zmysłowość okładki przypisałam w ciemno całości powieści.